ایمونوبیوشیمی نایتریک اکساید میکروالمانها و آنزیمهای کبدی و ارزیابی ممانعت از احشایی شدن انگل لیشمانیاماژور در موشهای balb/c تحت درمان با پارومومایسین تزریقی

یکی از بیماریهای شایع پوستی که در بسیاری از نقاط دنیا از جمله مناطق وسیعی از ایران انتشار دارد بیماری لیشمانیوز می باشد این بیماری یکی از بیماریهای زئونوز می باشد و انتقال بیماری توسط نیش پشه خاکی آلوده صورت می گیرد که در ایران فلبوتوموس پاپاتاسی، فلبوتوموس سرژانتی و فلبوتوموس انصاری از ناقلین بیماری می باشند از نقطه نظر بالینی لیشمانیوز به سه نوع احشایی، جلدی و جلدی- مخاطی دیده می شود در ایران بیماری لیشمانیوز به شکل جلدی (سالک) و احشایی (کالاآزار) گزارش شده است. این بیماری بوسیله تک یاخته داخل سلولی اجباری از جنس لیشمانیا ایجاد می شود و در ماکروفاژها تکثیر می یابد. در ایران لیشمانیا اینفانتوم عامل لیشمانیوز احشایی و لیشمانیا ماژور و تروپیکا که هر یک دارای سویه های متعددی می باشند عامل لیشمانیوز جلدی می باشند .لیشمانیوز جلدی (سالک) با علائم پراکنده به صورت شایع هنوز یکی از مشکلات بهداشتی ایران محسوب می گردد. مکانیزم ایمنی لیشمانیا شامل موارد متعددی چون حضور سایتوکینها، سلولها و واسطه های ایمنی است. ماکروفاژهای آلوده به لیشمانیا سهم مهمی در کنترل ، مهار، تکثیر و بقای انگل دارند. بطور کلی برای درمان لیشمانیوز جلدی سه راه پیشنهاد میشود که شامل روشهای فیزیکی، داروهای موضعی و درمانهای سیستمیک میباشد. ترکیبات مختلفی در درمان لیشمانیوز مورد بررسی و استفاده قرار گرفتند که داروهایی چون آنتی موآنهای پنج ظرفیتی، پنتامیدین و آمفوتریسین b را میتوان نام برد، اما آنچه استفاده از این داروها را محدود میکند عوارض جانبی آنها و گزارشات مربوط به مقاومت دارویی میباشد. در مطالعات آزمایشگاهی، موشهای balb/c به leishmania major بسیار حساس بوده و زخم ایجاد شده و طول دوره آلودگی دراین موشها میتواند یک مدل قابل دسترس از نوع انسانی clتلقی گردد و سیر درمان در آنها براحتی قابل بررسی میباشد و از طرفی ایمن کردن آنها بر علیه انگل نیز به راحتی صورت میگیرد. از داروهایی که تاثیر آن درin vitro مشخص گردید از پارومومایسین میتوان نام برد که بصورت تزریقی در درمان لیشمانیوز جلدی در مدل in vivo در موشهای آلوده به لیشمانیا ماژور استفاده می گردد. لذا هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر ضد لیشمانیایی داروی پارومومایسین تزریقی بر لیشمانیا ماژور در موشهای حساس balb/c، ارزیابی ممانعت از احشایی شدن انگل و تاثیر آن با التیام زخم لیشمانیا (اندازه جوشگاه و طول دوره بیماری) و همچنین تاثیر دارو بر میزان تکثیر انگل در ماکروفاژها و اختلاف آن با گروه کنترل به منظور ارائه راهکارهای جدید برای درمان و ایمن سازی لیشمانیوز جلدی می باشد. مطالعه حاضر، نخستین طرح در خصوص بررسی گونه ایرانی لیشمانیا ماژور سویه ایران(l. major mrho/ir/75/er) و ارزیابی اثرات ضد لیشمانیایی ، پارازیتولوژیک، پاتوفیزیولوژیک و بیوشیمیایی داروی پارومومایسین و ارزیابی واسطه های نیتروژن فعال rni بر آن، در موشهای حساس balb/c می باشد. یافته های این تحقیق نشانگر آن است که تغییر در اندازه زخم، چگونگی التیام آن، طول دوره بیماری، تغییر ظاهری ماکروسکوپی زخم، تغییر میزان تکثیر انگل در ماکروفاژ و همچنین درصد آماستیگوت ها داخل گسترش های زخم، کبد، طحال و خون، غلظت میکروالمانهای cu , zn و آنزیمهای کبدی مانند آلکالین فسفاتاز (alp) ، آسپارتات آمینو ترانسفراز (sgot) ، آلکالین آمینو ترانسفراز (sgpt)، با تغییرات ایمنوبیوشیمیایی ایجاد شده بوسیله پارومومایسین در ارتباط بوده و قادر به کاهش تکثیر و توقف فعالیت انگل شده است.